Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Być może taka postać potrzebowała komiksu, ale chyba nie do końca w tej formie. Miałem wrażenie czytania skryptu, w którym żaden aspekt życia Gray nie został dostatecznie pogłębiony. Czy to relacje i życie prywatne, czy zawodowe dokoniania - przeważa wrażenie obcowania z czymś tak nieangażującym, że treść zapominałem jeszcze w trakcie lektury. Podobnie przeźroczysty jest ten komiks w swojej formie, a przecież gdy główną bohaterką czyni się artystkę, można również na tej płaszczyźnie poszaleć. Do bólu poprawne

Być może taka postać potrzebowała komiksu, ale chyba nie do końca w tej formie. Miałem wrażenie czytania skryptu, w którym żaden aspekt życia Gray nie został dostatecznie pogłębiony. Czy to relacje i życie prywatne, czy zawodowe dokoniania - przeważa wrażenie obcowania z czymś tak nieangaż...

Rozwiń

Zwiń

Wcześniej czytałem "Głowę" i nie czułem się przekonany. Tym razem jest ciekawiej, a sama historia wydaje się spójniejsza. Stopień niedopowiedzeń i niejednoznaczności taki, że całość nie balansuje już na granicy bełkotu, a raczej intryguje. Nadal momentami miałem wrażenie przerostu formy nad treścią, ale w granicach czytelniczej tolerancji. Dobry kierunek

Wcześniej czytałem "Głowę" i nie czułem się przekonany. Tym razem jest ciekawiej, a sama historia wydaje się spójniejsza. Stopień niedopowiedzeń i niejednoznaczności taki, że całość nie balansuje już na granicy bełkotu, a raczej intryguje. Nadal momentami miałem wrażenie przerost...

Rozwiń

Zwiń

To dopiero początek i trudno ferować wyroki, ale trzeba przyznać, że tom pierwszy obiecuje naprawdę sporo. Ignacy Rybokoń to trochę filozof, trochę bohater w stylu Sapkowskiego, a jednocześnie wojownik o umiejętnościach godnych mangowych bohaterów. Całość całkiem zabawna i kapitalnie narysowana. Jest potencjał.

To dopiero początek i trudno ferować wyroki, ale trzeba przyznać, że tom pierwszy obiecuje naprawdę sporo. Ignacy Rybokoń to trochę filozof, trochę bohater w stylu Sapkowskiego, a jednocześnie wojownik o umiejętnościach godnych mangowych bohaterów. Całość całkiem zabawna i kapitalnie narys...

Rozwiń

Zwiń

Przy okazji recenzji o „SPA” uświadomiłem sobie, że praktycznie nie znam twórczości Von Triera, z kolei pisanie o Lynchu w notatkach o „dziwnych komiksach” jest jednym z najbardziej wyświechtanych zabiegów w historii świata. Dzieło Erika Svetofta wpisuje się za to świetnie w szerszy kontekst współczesnej krytyki branży wellness, z „Białym Lotosem” i wspaniałym „W trójkącie” – Rubena Ostlunda na czele. Są tu elementy body horroru w stylu Conenberga i trochę mangi Junji Ito, choć rysunkowo widzę chyba silniejsze nawiązania do surowego i statycznego stylu „Nejishiki” – Yoshiharu Tsuge.

Całość oczywiście może zaintrygować i po części tak się dzieje, problem jest jednak taki, że te wszystkie elementy i inspiracje nie składają się na jakąś sensowną fabułę. Prawdopodobnie poczujesz charakterystyczny niepokój, wynikający z mieszanki horroru i parodii, który sprawi, że uznasz „SPA” za coś większego, niż to, czym w istocie jest, ale paradoksalnie w całym tym ciągu okropieństw zabrakło pomysłu na większe zaangażowanie szarych komórek odbiorcy. Niby warto, choć lekki zawód

Przy okazji recenzji o „SPA” uświadomiłem sobie, że praktycznie nie znam twórczości Von Triera, z kolei pisanie o Lynchu w notatkach o „dziwnych komiksach” jest jednym z najbardziej wyświechtanych zabiegów w historii świata. Dzieło Erika Svetofta wpisuje się za to świetnie w szerszy kontek...

Rozwiń

Zwiń

Wiedziałem, że będzie dobrze, bo przecież "Trawa" to jedna z najlepszych realizacji komiksu reportażowego, jaki znam. "Czekanie" mówi o doświadczeniu pokolenia, które na skutek wojny koreańskiej zostało boleśnie odcięte od swoich najbliższych. Historia po części wzorowana na życiu matki autorki, przekształca ją i dodaje elementy opowieści innych uczestników zdarzeń. Nie jest to zatem dokument, ale jakaś próba syntezy doświadczeń całej generacji skumulowana w kilku postaciach. To ostatecznie rzecz cholernie poruszająca i wzruszająca. Zrealizowana tuszem, przy pomocy którego autorka tworzy często bardzo soczyste grafiki, czasem uderzające w bardziej metaforyczne tony i uciekające od stricte komiksowego układu kadrów.

W tego typu komiksach często równie ważny jest wątek relacji między opowiadającym, a słuchaczem. Tutaj jest podobnie - zachowanie matki wobec dzieci także jest świadectwem jej przejść i objawia się choćby w tym, jak przybiera maski kobiety niewzruszonej czy nieczułej. Przy całym ciężarze, jaki dźwiga ta historia, udało się ją opowiedzieć w taki sposób, że nie nuży, nie popada w sentymentalne tony, nie przytłacza, a jedynie ciekawi i niestety bardzo zasmuca. Mocna rzecz, na pewno czołówka roku na naszym rynku

Wiedziałem, że będzie dobrze, bo przecież "Trawa" to jedna z najlepszych realizacji komiksu reportażowego, jaki znam. "Czekanie" mówi o doświadczeniu pokolenia, które na skutek wojny koreańskiej zostało boleśnie odcięte od swoich najbliższych. Historia po części wzorowa...

Rozwiń

Zwiń

Kolejny komiks Marcello Quintanilhy i kolejny trochę inny. To już nie jest symultanicznie poprowadzony thriller z drugim dnem o nakręcaniu spirali zła ("Wolfram"), ani mocno trzymająca się ziemi obyczajówka z bohaterką z krwi i kości ("Nadstaw ucha, śliczna Marcio"). "Modlitewnik" jest zbiorem sześciu miniatur, które cechuje enigmatyczność, impresyjność czy wręcz poetyckość. Więcej tu miejsca do przepracowania przez czytelnika, więcej domysłów i niejasności, ale przez to całość wydaje się jeszcze bardziej intrygująca. Komiks, w którym każdy coś udaje i skrywa mroczną tajemnicę z przeszłości. Jest duszno, choć niepokój łagodzi dosyć luźna forma. Świetny autor, szkoda, że w momencie wydania tego komiksu w Polsce, jeszcze mocno niedoceniany.

Kolejny komiks Marcello Quintanilhy i kolejny trochę inny. To już nie jest symultanicznie poprowadzony thriller z drugim dnem o nakręcaniu spirali zła ("Wolfram"), ani mocno trzymająca się ziemi obyczajówka z bohaterką z krwi i kości ("Nadstaw ucha, śliczna Marcio"). &q...

Rozwiń

Zwiń

Ech... I co począć z tymi misiami-pysiami, gdy ukazuje się taki album? Poprzednie zbiory były rozbudowanymi historiami z mocnym drugim dnem, a ta funkcjonuje właściwie tylko w ich otoczeniu. Jako samodzielna pozycja, jest jedynie obrzydliwością na poziomie nagryzmolonych rozmazaną kupą obrazków w szkolnej toalecie. Hanselmann nie ukrywa, że redukuje bazę fanów, dostarczając tworzone na marginesie zinowe opowieści i nie spodziewa się ani jednej pozytywnej recenzji. Wielki fuck w kierunku tych, którzy doszukiwali się głębi i przyznawali nagrody. Wszyscy jesteście do dupy...

No tak, ale właśnie w tej swojej przewrotności nadal jest wiarygodny jak cholera i to chyba cały sens wydania tego komiksu. Tradycyjnie nie polecam, ale jeśli już chcecie to najpierw cztery wcześniejsze tomy. Kategora 40+.

Ech... I co począć z tymi misiami-pysiami, gdy ukazuje się taki album? Poprzednie zbiory były rozbudowanymi historiami z mocnym drugim dnem, a ta funkcjonuje właściwie tylko w ich otoczeniu. Jako samodzielna pozycja, jest jedynie obrzydliwością na poziomie nagryzmolonych rozmazaną kupą obr...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo sympatyczna historia, z mocnym historycznym umocowaniem. Z pozoru zabawna i lekka opowieść, a w tle refleksja nad naszym kulturowym i naukowym dziedzictwem, rozdźwiękiem między nauką, a wiarą i tym jak łatwo zaprzepaszczamy wysiłek poprzednich pokoleń. Grafika przyjazna, całość dosyć uniwersalna, jeśli chodzi o grupę docelową. Poleca się

Bardzo sympatyczna historia, z mocnym historycznym umocowaniem. Z pozoru zabawna i lekka opowieść, a w tle refleksja nad naszym kulturowym i naukowym dziedzictwem, rozdźwiękiem między nauką, a wiarą i tym jak łatwo zaprzepaszczamy wysiłek poprzednich pokoleń. Grafika przyjazna, całość dosy...

Rozwiń

Zwiń

W całej tej opowieści o kształtowaniu się istoty ludzkiej brakowało mi najbardziej głosu Krystyny Czubówny w roli narratora. Obawiałem się rysunków, bo tego typu realizm wybitnie mi nie leży, ale tu o dziwo pasuje i ma uzasadnienie, sprzyjając wiarygodności. "Lucy" to ciekawa i poruszająca fabuła, która pokazuje, że w bardzo długim przedziale czasu, każdy z nas jest małym trybikiem tworzącym wielką historię i nigdy do końca nie mamy pewności, jak dużą odgrywamy w niej rolę. W tym przypadku autorzy chcieli uchwycić ten charakterystyczny moment budzenia się świadomości i mam wrażenie, że cel został osiągnięty.

W całej tej opowieści o kształtowaniu się istoty ludzkiej brakowało mi najbardziej głosu Krystyny Czubówny w roli narratora. Obawiałem się rysunków, bo tego typu realizm wybitnie mi nie leży, ale tu o dziwo pasuje i ma uzasadnienie, sprzyjając wiarygodności. "Lucy" to ciekawa i p...

Rozwiń

Zwiń

"Wszyscy, którym ufam", podobnie jak "Kłamstwo i jak to robimy", jest przede wszystkim komiksem o relacjach. Trochę mi się te historie kojarzą z filmami Almodovara, ale Parrish nie poświęca tyle miejsca samej fabule; całość opiera raczej na bardzo naturalnych dialogach i tym, co dzieje się pomiędzy poszczególnymi postaciami. Graficznie jest wspaniale, ale gdyby było zupełnie inaczej, sens zawsze pozostałby ten sam, bo cała ta opowieść stoi właśnie na wzajemnych zależnościach bohaterów. Delektuję się przestrzenią, którą autor zostawia odbiorcy, co sprawia, że czytelnik wiele kwestii musi sam uzupełnić i dookreślić. To świetnie oddaje rzeczywistość powiązań, do opisania których język nie wystarcza. Pociąga mnie niejednoznaczność postaci, fakt, że ostatecznie nie wiesz, kto tak naprawdę jest pozytywnym, a kto negatywnym bohaterem. Cenię za odcienie szarości i to coś, co każe mi do tej lektury wracać

"Wszyscy, którym ufam", podobnie jak "Kłamstwo i jak to robimy", jest przede wszystkim komiksem o relacjach. Trochę mi się te historie kojarzą z filmami Almodovara, ale Parrish nie poświęca tyle miejsca samej fabule; całość opiera raczej na bardzo naturalnych dialogach ...

Rozwiń

Zwiń